Przed obliczem Króla Rozważania o Eucharystii

Co naprawdę dzieje się podczas Mszy Świętej i dlaczego udział w niej jest tak istotny, że stał się materią przykazania Bożego i kościelnego? Dlaczego powinniśmy systematycznie kultywować modlitwę osobistą oraz adorację Najświętszego Sakramentu? Jakie owoce Ducha Bożego spływają na nas dzięki tym praktykom, a jakie zagrożenia indywidualne i społeczne rodzą się z ich zaniedbywania? Zamieszczone w tej książeczce refleksje i cytaty nie tylko pozwalają zrozumieć sens i wartość spełniania określonych obowiązków wynikających z wiary, ale prowadzą nas do sedna katolickiej doktryny i pobożności eucharystycznej. "Nie możemy żyć bez niedzieli" - deklarowali dawni męczennicy za wiarę, rozumiejąc przez to konieczność regularnego uczestnictwa w Eucharystii, które jest obowiązkiem człowieka wierzącego, a przede wszystkim szansą i zaszczytem stawienia się "przed obliczem Króla". "Prorok Zachariasz zachęca lud izraelski, by się weselił i wołał radośnie (zob. Za 9, 9-10). Oto bowiem zbliża się jego Król: "Pokorny - jedzie na osiołku" (Za 9, 9). Prorok mówi o Jezusie, który tryumfalnie wjedzie do Jerozolimy na grzbiecie oślęcia (zob. Łk 19, 29-40). Jezus pokornie wszedł na scenę tego świata, rodząc się w stajni. Tak samo pokornie przychodzi do nas codziennie na nowo od dwóch tysięcy lat. Król przybywa na świat w pokorze w postaci kawałka chleba - Hostii, która w trakcie celebracji eucharystycznej staje się Jego ciałem i krwią, Jego duszą i bóstwem. Przyjmijmy tę łagodną obecność i uwielbiajmy Boga za dar w osobie Jego Syna, naszego Pana i Zbawiciela. Król "pokój ludom obwieści" (Za 9, 10), jak przepowiadał Zachariasz. Pan Jezus w dniu ustanowienia sakramentu Eucharystii oznajmił swoim uczniom: "Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam" (J 14, 27). Eucharystia, którą sprawujemy i adorujemy, to Jezus Chrystus we własnej osobie. Dotrzymując złożonej obietnicy, że pozostanie z nami przez wszystkie dni aż do końca świata (zob. Mt 28, 20), obdarza On swoim pokojem wszystkich, którzy się do Niego zbliżają". - fragment Wprowadzenia